mars 2025

Í minningargrein sem ég skrifaði um vin minn og samherja Brynjólf Bjarnason lét ég þess getið að minningargreinar hefðu yfirleitt inni að halda upptalningu á kostum hins látna og lofsverðum athöfnum hans í lifanda lífi sem við öll gætum verið þakklát fyrir. Allt þetta er af hinu góða og hjálpar okkur við að varðveita minningu um þá sem við metum mikils fyrir verðmætt framlag til samfélagsins.

Þó að þetta sé rétt og verðskuldað ættum við líka að hugsa til þess að hinn látni hefur oft ekki fengið sjálfur í lifanda lífi að heyra hrós fyrir verðmætt framlag sitt til okkar allra sem hefði bætt lífskjör okkar á einhverju sviði sem hann lét til sín taka. Það er eins og við flest eigum léttara með að hallmæla öðrum fyrir einhverjar gjörðir sem við erum ekki sátt við en að lofa þá fyrir það sem vel hefur verið gert, Það er oft ekki fyrr en við andlátið sem við finnum til skyldunnar til að hrósa þeim sem í hlut á, þó að við höfum kannski aldrei gert það þannig að hann fengi sjálfur að heyra hrósið sem hann á skilið.

Og mér hefur dottið í hug að þessu ættum við að reyna að breyta. Við ættum miklu oftar en við gerum að leyfa öðrum að heyra hrósyrði frá okkur sem þeir eiga skilið vegna þess sem þeir hafa látið til sín taka og okkur líkar vel. Ég hef í seinni tíð stundum haft samband við fólk sem í hlut á og ég hef viljað láta finna ánægju mína fyrir gjörðir þess og stöku sinnum jafnvel látið þess getið á opinberum vettvangi.

En ég og við flest gerum allt of lítið af þessu. Ég er sannfærður um að hrósyrði af þessu tagi séu til þess fallin að hvetja aðra til góðra verka og þá um leið til að hafa jákvæð áhrif á samfélag okkar. Ættum við ekki öll að bæta ráð okkar og hrósa öðrum í heyranda hljóði fyrir það sem við teljum hafa verið vel gert?

Jón Steinar Gunnlaugsson lögfræðingur

Á Íslandi ríkir sú venja að skrifaðar eru minningargreinar um þá sem falla frá og þá sagðir kostir á lífsferli þeirra. Það má segja að sé annmarki á þessum skrifum að hinn látni fær ekki sjálfur að njóta þess jákvæða sem samborgararnir hafa um þá að segja að lífsferlinum loknum. Slík skrif þjóna samt verðmætum tilgangi við að varðveita minninguna um hinn látna og mannkosti hans. Og frá sumum þeirra er næstum ekkert að segja annað en jákvæðar minningar. Að mínum dómi háttar á þann veg minningunni um Brynjólf Bjarnason. Við kynntumst fyrir meira en 50 árum. Þau kynni hófust með því að við tókum báðir þátt í að gefa út Eimreiðina, sem var tímarit sem flutti greinar og rökfærslur um hugsjón sem við Brynjólfur höfðum báðir um frelsi manna og persónulega ábyrgð þeirra á þeim verkum sem þeir tóku þátt í.

Segja má um Brynjólf að hann brást aldrei hugsjón sinni. Við vorum nokkrir „Eimreiðarmenn“ sem hittumst reglulega tvisvar í mánuði til að ræða um frelsishugsjónina í landi okkar auk þess að ræða um þjóðfélagsmálin almennt. Í hópnum voru menn sem hafði verið trúað fyrir ábyrgðarstörfum í þjóðfélaginu og voru á þeim vettvangi þjóðþekktir fyrir störf sín. Sumir þeirra sem voru á öndverðum meiði við okkur í viðhorfi sínu til stjórnmála reyndu stundum að halda því fram að við sætum á launráðum við þjóðfélagið og vildum koma einhverjum misgjörðum í verk. Ekkert var fjær sanni. Við hittumst bara til að ræða sameiginlegar hugsjónir okkar sem orðið höfðu til á þeim árum er við stunduðum nám í háskólum. Þær beindust aldrei að neinu öðru en því að styrkja frelsi og ábyrgð í þjóðfélaginu á jákvæðan og uppbyggilegan hátt, sem öllum mönnum mátti jafnóðum vera kunnugt um.

Þetta voru hugsjónir sem vinur minn Brynjólfur Bjarnason brást aldrei. Reyndar ber litríkur ferill hans í trúnaðarstörfum þess ríkuleg merki. Ég man aldrei eftir að okkur hafi greint á um þessi hugsjónamál. Hann var sannkallaður mannkostamaður sem oft var kallaður til þátttöku í margvíslegum málefnum sem lutu að því að styrkja hugsjónina sem hafði leitt okkur saman. Minning hans mun því lifa um langa framtíð. Blessuð sé minningin um vin minn Brynjólf Bjarnason.

Jón Steinar Gunnlaugsson

Komið hefur fram í fjölmiðlum að ný ríkisstjórn vilji draga úr ríkisútgjöldum. Ekki veitir nú af. Eins og málum er nú háttað væri að skaðlausu unnt að fækka dómurum Hæstaréttar í fimm eða jafnvel þrjá, en þeir eru nú sjö.

Áður en Landsréttur var stofnaður sátu níu dómarar í Hæstarétti. Ljóst var að starfsálag á réttinum myndi minnka að mun enda var breytingin m.a. til þess gerð.

Tölur í ársskýrslum réttarins sýna að þetta varð reyndin svo um munaði. Umfang starfa einstakra dómara við réttinn varð einungis 20-25% af því sem verið hafði fyrir breytinguna.

Fyrirsvarsmenn Hæstaréttar munu hafa barist fyrir því að fækka dómurunum aðeins í sjö þegar Landsréttur tók til starfa. Var það látið eftir þeim á kostnað skattgreiðenda. Nú hafa þeir lítið að gera og eru margir þeirra að sinna öðrum störfum auk dómsstarfanna. Einhverjir þeirra eru t.d. í föstum kennarastöðum við lagadeildir háskólanna.

Minnt skal á að dómarar réttarins voru fyrst eftir stofnun hans í byrjun 20. aldar fimm, dómsstjóri og fjórir meðdómrndur. Þeim var jafnvel fækkað í þrjá á stuttu tímabili. Eftir að málafjöldinn óx að mun á síðari hluta síðustu aldar var þeim svo fjölgað í sjö og síðar í níu. Og nú eru þeir sjö. Kostnaður ríkisins við hvern dómara nemur tugum milljóna á ári eða jafnvel hærri fjárhæðum.

Það er dæmigert fyrir Ísland að haldið skuli uppi sukki með skattpeninga ríkisins til að gera valdamiklum embættismönnum til hæfis.

Ég vísa um þetta til greinar sem ég birti á heimasíðu JSG-lögmanna 18. apríl í fyrra 2024. Væri nú ekki ráð fyrir nýja ríkisstjórn að hrinda breytingu á þessu í framkvæmd og spara með því veruleg útgjöld?

Jón Steinar Gunnlaugsson lögfræðingur

Að undanförnu hefur verið mikið rætt um framlög ríkis og sveitarfélaga til stjórnmálastarfsemi en um þau gilda lög nr. 162/2006. Gerðar voru allmiklar breytingar með lögum nr. 109/2021, þar sem kveðið var á um skilyrði þess að svonefnd stjórnmálasamtök nytu þessara framlaga. Áherslan í hefur legið á því hvort formreglum laganna um stofnun stjórnmálasamtaka og skráningu þeirra hefur verið fylgt.

Það er vissulega rétt að þeir sem styrkja njóta þurfa að hafa uppfyllt þessar formkröfur. En hver ætli sé tilgangurinn með þessum framlögum? Hann er sá að standa undir kostnaði við kosningabaráttu þeirra sem bjóða fram. Þannig er í lögunum kveðið á um að umsóknum um þessa styrki skuli fylgja afrit reikninga fyrir kostnaði sem fjárstyrk er ætlað að mæta. Síðan er mælt fyrir um um reikningsgerð eftirá um ráðstöfun fjárins sem eingöngu á að hafa gengið til greiðslu kostnaðar vegna alþingiskosninga og sveitastjórnarkosninga eftir atvikum. Skal þá farið eftir leiðbeiningum ríkisendurskoðanda. Ber stjórnmálasamtökum að skila reikningum sínum fyrir síðastliðið ár eigi síðar en 1. nóvember ár hvert og skulu þeir vera áritaðir af endurskoðendum.

Öll þessi umgjörð er sýnilega ákveðin í því skyni að hafa eftirlit með því að styrkjunum hafi í reynd verið eingöngu ráðstafað til greiðslu á kostnaði við framboð styrkþega. Formreglur laganna um stofnun stjórnmálasamtaka og skráningu þeirra eiga sýnilega að auðvelda athugun á því eftirá að styrkjunum hafi í reynd verið varið til þessara þarfa.

Af opinberri umfjöllun um þessi málefni að undanförnu hefur mátt ráða að einhver stjórnmálasamtök hafi ekki sýnt fram á þau hafi fylgt reglum laganna um skil á greinargerðum um að framlögin hafi verið nýtt í því skyni sem skylt er. Hefur þá m.a. verið dylgjað um að tilteknir fyrirsvarsmenn stjórnmálasamtaka hafi nýtt féð í þágu sjálfra sín og þannig gerst sekir um fjárdrátt. Þetta er auðvitað aðalatriði málsins. Hver var nýting þessara framlaga?

Ef stjórnmálasamtök geta nú, þó að seint sé, sannað að framlögin hafi í reynd verið notuð til þeirra þarfa sem lögin kveða á um, getur ekki orðið heimilt að endurkrefja viðkomandi samtök um framlögin. Þau ættu hins vegar að fara í skammarkrókinn fyrir að hafa ekki virt formreglurnar á þeim tíma sem til þess var gefinn.

Jón Steinar Gunnlaugsson lögfræðingur

Morgunblaðið hefur að undanförnu flutt fréttir af styrkveitingum úr ríkissjóði til Flokks fólksins samkvæmt lögum frá 2021 (breyting á lögum nr. 106/2006) til þess að standa straum af kostnaði við framboð þessara stjórnmálasamtaka til Alþingis og sveitarstjórna.

Í þessum lögum kemur fram að samtök sem sækja um styrki þurfi fyrirfram að framvísa gögnum um að þau eigi rétt á styrkjum en síðan eftirá að framvísa bókhaldsgögnum um að styrkirnir hafi verið notaðir til þeirra þarfa sem lögin kveða á um.

Morgunblaðið hefur aðallega sýnt fram á að Flokkur fólksins hefur ekki framvísað gögnum sem leggja þarf fram til að eiga rétt á framlögum. Þetta eru auðvitað þarfar upplýsingar þegar athugað er hvort þessi framboðsaðili hafi uppfyllt skilyrði til að fá styrki. Hefur blaðið sýnt fram á að svo hefur ekki verið.

En það er önnur hlið á málinu sem telja má að skipti meira máli þegar þessar styrkveitingar eru skoðaðar. Það er greinargerð eftirá um að styrkirnir hafi í reynd gengið til að standa straum af þeim kostnaði sem um ræðir, en ekki t.d. til persónulegrar ráðstöfunar þeirra sem að framboði hafa staðið. Þannig segir í 9. gr. laganna að stjórnmálasamtök skuli fyrir 1. nóvember ár hvert skila ríkisendurskoðanda reikningum sínum fyrir síðastliðið ár, sbr. 8. gr., árituðum af endurskoðendum. Í nefndri 8. gr. segir m.a. að endurskoðendur sem árita reikninga þessa skuli starfa eftir leiðbeiningum ríkisendurskoðanda og sannreyna að reikningurinn sé saminn í samræmi við ákvæði laganna og staðfesta það álit með áritun sinni. Ríðikisendurskoðandi geti hvenær sem er kallað eftir öllum gögnum til að staðreyna reikninga stjórnmálasamtakanna.

Fram hafa komið opinberlega tilgátur um að fyrirsvarsmenn Flokks fólksins kunni að hafa ráðstafað þessu fé til persónulegra þarfa sjálfra sín. Hér er um að ræða tugi milljóna árlega undanfarin ár. Það er auðvitað aðalatriði málsins að upplýsa hvort málum sé svona farið. Sé svo sýnist að um sé að ræða refsiverða háttsemi þessara fyrirsvarsmanna, sem falli undir að teljast auðgunarbrot samkvæmt almennum hegningarlögum.

Jón Steinar Gunnlaugsson lögmaður

Ég hef þá lífsskoðun að meginregla um frelsi, sem gerir ráð fyrir að hver og einn maður taki ábyrgð á eigin lífi, sé farsæll leiðarvísir þeirra sem fást við lagasmíð og reyndar í lífinu manna almennt hvað svo sem þeir taka sér fyrir hendur. Ég tel þessa reglu siðferðislega rétta í því tilliti að samfélagið er myndað af jafnréttháum einstaklingum þar sem einn á ekki að hafa boðvald yfir öðrum um hans eigin málefni. Reglan leiðir að mínum dómi líka til farsælla mannlífs, t.d. með færri slysum, vegna þess að meginreglan kennir mönnum að taka ábyrgð á sjálfum sér. Enginn er betur til þess fallinn að taka ákvarðanir um velferð manns heldur en hann sjálfur. Þrátt fyrir þetta er öllum að sjálfsögðu heimilt að benda öðrum á farsælar leiðir í lífinu, þó að ekki felist í því heimild til að setja þeim bindandi reglur um annað en að skaða ekki aðra.

Stjórnlyndur maður er annarrar skoðunar. Hann telur réttlætanlegt að taka ákvörðunarvald um eigin mál af mönnum af minnsta tilefni. Mér finnst að þeir sem vilja ráða persónulegum málefnum annarra manna beiti oft hreinum útúrsnúningum í málflutningi sínum. Ég held að á slíkum ráðum þurfi þeir einir að halda sem skortir rök í orðræðunni.

Það er alveg merkilegt að sjá hvernig forsjárhyggjan getur heltekið suma menn sem gefa kost á sér í pólitík og ná kjöri sem alþingismenn. Alþingismenn eru, svo sem von er, haldnir þörf til að láta gott af sér leiða. Margir þeirra halda að því markmiði verði best náð með því að hafa vitið fyrir fólkinu, þ.e.a.s. vernda það fyrir sjálfu sér. Þeim ætlar seint að lærast þau einföldu sannindi að eina verndin, sem eitthvað dugar, er sú vernd sem í því felst að hver og einn maður taki ábyrgð á sínu eigin lífi.

Ég skrifa þennan pistil á afmælisdegi dóttur minnar sem ég veit að reynir að lifa eftir þessum meginreglum.

Þeim tíma sem fer í að hugleiða þessi sannindi í alvöru er vel varið hjá öllum.

Jón Steinar Gunnlaugsson lögfræðingur

Það vakti nokkra athygli þegar nýja ríkisstjórnin lét þess getið á verkefnalista sínum að hún hygðist beita sér fyrir samdrætti í ríkisútgjöldum, m.a. með því að „taka til“ í þeim stofnunum ríkisins sem hefðu vaxið um of. Í stefnuyfirlýsingu stjórnarinnar sagði þannig: „Ríkisstjórnin hyggst einfalda stjórnsýslu og hagræða í ríkisrekstri. Í því efni verður stigið fram af festu strax í upphafi kjörtímabils.“

Almenningur fagnaði þessari yfirlýsingu, enda er öllum ljóst að ríkisútgjöld hafa vaxið langt umfram þarfir. Settir voru sérfræðingar í að vinna tillögur um þennan sparnað. Þeir skiluðu tillögum 4. mars s.l. þar sem m.a. sagði svo: „Með stofnun Landsréttar hefur málum í Hæstarétti fækkað verlega svo ekki telst þörf á að fleiri en fimm dómarar sitji við réttinn.“

Nú hefur sitjandi dómsmálaráðherra lýst yfir að hún muni ekki beita sér fyrir þessari fækkun dómaranna. Samt er komið fram að við stofnun Landsréttar á árinu 2018 stóðu ekki efni til annars en að dómararnir yrðu fimm en ekki sjö. Svo er að sjá sem ráðherrann hafi ekki þurft að eyða miklum tíma í að kynna sér málið, áður en hún tók nú ákvörðun sína daginn eftir að hún birtist. Hún lét sér detta í hug að sparnaðurinn við þetta yrði ekki nægur, aðeins 100 milljónir króna næstu fimm árin!

Hæstiréttur Íslands tók til starfa á árinu 1920. Fimm dómarar sátu í réttinum fyrstu áratugina að undanskildu tímabili á fyrri hluta 20. aldarinnar þegar þeim var fækkað í þrjá. Árið 1945 urðu þeir fimm á ný og hélst svo fram til ársins 1972, þegar tekið var að fjölga dómurum vegna vaxandi fjölda dómsmálanna sem rétturinn þurfti að sinna. Á árunum fyrir þá breytingu var rétturinn að dæma í 140-200 málum árlega. Málafjöldinn óx hratt á næstu árum og var dómurum við réttinn þá fjölgað nokkrum sinnum og urðu þeir flestir ellefu á tímabili. Þeir voru níu, þegar Landsréttur tók til starfa árið 2018. Dómararnir sjálfir í Hæstarétti vildu þá að fjöldi þeirra yrði sjö, þó að aðeins þrír eða fimm dómarar ættu að sitja í dómi í flestum tilvikum.

Sýnt hefur verið fram á að eftir stofnun Landsréttar minnkaði starfsálag á hvern dómara Hæstaréttar niður í 20-25% af því sem verið hafði. Hafa á þessu tímabili verið kveðnir upp dómar í 30-60 málum á ári eða allt niður í fjórðung þess málafjölda sem dæmdur var meðan dómararnir voru fimm talsins fyrir árið 1972. Fjölgun dómaranna undanfarna áratugi hefur ávallt stafað af fjölgun málanna sem þurft hefur að dæma. Í ársskýrslum réttarins hefur komið í ljós að dæmd mál voru rúmlega 800 talsins á ári síðustu árin fyrir stofnun Landsréttar.

Af þessum tölum sést að engin efni stóðu til þess að fleiri dómarar en fimm sætu í Hæstarétti eftir stofnun Landsréttarins. Slík breyting hefði dregið úr starfsönnum dómaranna að miklum mun. En þeir vildu meira. Fyrir þeirra tilverknað var þeim aðeins fækkað í sjö.

Forseti Hæstaréttar hefur verið stóryrtur um fyrirætlanirnar nú um fækkun dómaranna. Hefur hann þá m.a. staðhæft að ekki megi fækka dómurunum því þá muni þurfa að kalla til varadómara í of mörgum málum. Virðist hann telja það óheppilegt því það ógni samræmi í dómum. Varadómarar hafa nýst í marga áratugi og verður ekki séð að þeir hafi spillt fyrir störfum réttarins. En í tilefni af stóryrðum forsetans skal þess getið, að fram kemur í ársskýrslum réttarins eftir breytinguna 2018, að árlega hafa verið kvaddir fjölmargir varadómarar til starfa, þrátt fyrir að sjö dómarar hafi átt sæti í réttinum þennan tíma. Þetta er mikið og virðist forsetinn ekki óttast það. Þannig voru varadómarar 16 talsins árið 2023 og álíka margir árin á undan, en á þessum árum hefur málafjöldinn verið 30-60 mál eins og áður sagði. Þetta er því bara fyrirsláttur hjá forsetanum sem sýnir ekki annað en ákafa hans í að andmæla hugmyndunum um að fækka dómurum réttarins í fimm. Hann vill greinilega halda áfram að búa svo um hnútana að dómararnir hafi það náðugt og þá rúman tíma til að sinna öðru en dómsstörfunum við réttinn. Þetta er að mínum dómi forkastanlegt sjónarmið. Dómararnir eiga auðvitað að vera í fullu starfi, eins og verið hefur gegnum tíðina.

Af yfirlýsingu dómsmálaráðherrans virðist mega ráða að ríkisstjórnin hafi ekki mikinn áhuga á að spara ríkisútgjöld eins og lofað var við stofnun hennar. Almenningur ætti því að hverfa frá fyrirætlunum um fagnaðarlæti. Þetta hefur sýnilega bara verið fagurgali sem engu máli mun skipta í reynd. Íslendingar kannast við slíkt hátterni stjórnmálamanna sem vilja fegra ásýnd sína.

Jón Steinar Gunnlaugsson fyrrverandi dómari við Hæstarétt

Nú hefur sitjandi dómsmálaráðherra látið þau boð út ganga að hún muni ekki beita sér fyrir því að dómurum Hæstaréttar skuli fækkað úr sjö í fimm. Samt er komið fram að við stofnun Landsréttar á árinu 2018 stóðu ekki efni til annars en að dómararnir yrðu fimm en ekki sjö. Segir ráðherrann að ekki sé tilefni til þessarar fækkunar þar sem sparast muni minna en 100 milljónir króna fram til ársins 2030 með því að fækka dómurunum um tvo!

Þá vita menn það. Óþörf útgjöld ríkissjóðs verða ekki afnumin nema þau nái fjárhæð sem ráðherrann telur þess virði að ná í ríkissjóðinn. Hvernig ætli þessi ráðherra hafi fundið upphæðina sem miða skyldi við þegar fjárhæðin var ákveðin? Það skyldi þó ekki vera að þeir sem hér eiga hagsmuna að gæta hafi fengið að leggja orð í belg um upphæðina? Um það veit ég ekki. Við blasir hins vegar að ráðherrann hefur ekki viljað fremja aðgerð sem hún vissi að myndi valda óvild dómaranna við réttinn. Forseti réttarins hafði reyndar skýrt frá andúð sinni í viðtali í sjónvarpi. Skýringar ráðherrans á ástæðunni fyrir því að miða skyldi við sparnaðarupphæðina hafi verið það eina sem henni datt í hug til að komast hjá því að vekja andúð dómaranna. Kannski nýir ráðamenn þjóðarinnar séu búnir að læra snillibrögð stjórnmálanna og hirði ekki um að reyna að betrumbæta hegðun þeirra sem sátu við völd á undan þeim? Persónulegir fjárhagsmunir þeirra sem þurfa að gæta hagsmuna sinna skipti meira máli en aðhald og sparnaður ríkissjóðs.

Þeir sem gerðu sér hugmyndir um að nýja ríkisstjórnin vildi beita réttsýni í meðferð fjármuna skattborgara fremur en dúsum til valdamikilla embættismanna ættu að hugsa málið á ný. Við misnotkun fjármuna verður líklega ekki séð fremur en fyrri daginn. Kannski sumir valdsmenn vilji bara skauta framhjá sjálfsögðum ákvörðunum ef þeir halda að aðrir taki þær óstinnt upp? Þjóðin á sýnilega von á góðu næstu misserin.

Jón Steinar Gunnlaugsson lögfræðingur

Á árinu 2013 birtist ritgerð eftir mig sem bar heitið „Veikburða Hæstiréttur – verulegra úrbóta er þörf“. Þegar ritgerðin kom út var orðið ljóst að stofnað yrði millidómstig til að létta of miklu álagi af Hæstarétti. Þetta var gert með stofnun Landsréttar, sem tók þó ekki til starfa fyrr en 1. janúar 2018.

Dómarar við Hæstarétt voru níu fyrir breytingarnar en var ekki fækkað nema í sjö. Ljóst var frá upphafi að starfsálag í Hæstarétti myndi minnka verulega við breytinguna. Hafði ég haft orð á því í ritgerðinni 2013 að þeim mætti fækka a.m.k. í fimm.

Dómararnir töldu að þetta væri of mikil fækkun og töldu sjö hæfilegan fjölda dómara við Hæstarétt. Við athugun sem ég gerði á ársskýrslum réttarins, fyrir og eftir breytingarnar, kom hins vegar í ljós að starfsálag á hvern einstakan dómara. miðað við fækkun í sjö, varð aðeins um 25% af því sem það hafði verið fyrir breytingu. Ég benti á þetta og taldi að rétt hefði verið að fækka dómurunum a.m.k. í fimm með tilsvarandi sparnaði útgjalda. Í viðtali við fyrrverandi forseta Hæstaréttar 1. tbl. Lögmannablaðsins 2020 kom sama sjónarmið fram um minnkun á starfsálagi dómaranna við breytinguna. Man ég ekki eftir að hann hafi fyrr tekið undir tillögur mínar um betrumbætur á dómskerfinu! Segja má honum til afsökunar að þetta hafi hann ekki gert fyrr en hann var sjálfur hættur.

 rátt fyrir þessar óumdeildu staðreyndir gerðu sitjandi dómarar í Hæstarétti kröfu um að þeim yrði einungis fækkað í sjö. Virtust þeir sjá möguleika í að geta þá farið að föndra við önnur störf en dómssýsluna og þá aflað sér aukatekna með þeim hætti. Og þrátt fyrir ábendingar mínar lét ríkisstjórnin þetta eftir þeim. Allan tímann frá breytingu hafa dómararnir verið sjö talsins og hafa þeir því getað unnið önnur störf meðfram dómarastörfunum, eða sinnt öðrum hugðarefnum sínum að vild. Þessu hafa viðmótsþýðir ráðherrar úr Sjálfstæðisflokki stjórnað sem hafa gegnt embætti dómsmálaráðherra allan þennan tíma. Á þeim bæ virðist ekki skipta máli þó að varið sé a.m.k hundruðum milljóna í að gera silkihúfum í stjórnkerfinu til geðs.

Það er ekkert annað en spilling að hafa látið þetta eftir dómurunum. Eftir að núverandi ríkisstjórn tók við völdum, sendi ég erindi til forsætis- og dómamálaráðherra með ábendingum um þetta. Og viti menn. Þeir hafa nú kynnt fyrir þjóðinni ákvörðun sína um að fækka dómurunum í fimm og því ber að fagna.

Jón Steinar Gunnlaugsson lögfræðingur